Bracia

Niesamowicie jest patrzeć na rodzącą się więź braterską między moimi synkami.

Od początku Kacperek był czuły dla swojego młodszego braciszka, choć miał niespełna 1,5 roku gdy ten pojawił się w jego życiu :-) Tak naprawdę naśladował po prostu nas. To go głaskał, to siadał przy jego łóżeczku i "czytał" mu bajeczkę na dobranoc, całował go, dawał mu butelkę z piciem.

Obecnie jedynym problemem są zabawki i walka o nie. Kacperka bardzo denerwuje gdy Oskarek zabiera jego zabawki. I potrafi to okazać krzykiem, popchnięciem brata (na szczęście już coraz rzadziej). Z kolei Oskarek droczy się z bratem zabierając mu zazwyczaj jego ulubioną zabawkę, żeby za chwilę mu ją ze stoickim spokojem oddać :-))) Ale kto się czubi ten się lubi ;-)

Bardzo często Oskarek kładzie się na brata i się do niego przytula lub odwrotnie. Wygląda to trochę jak zapasy. Na początku ingerowałam, bo Kacperek krzyczał, że nie chce takich "przytulanek", ale w pewnym momencie przestało mu to przeszkadzać. Obecnie ingeruję gdy w czasie tych "zapasów" jeden lub drugi zwisa niebezpiecznie z kanapy, co grozić może zwaleniem się obydwu na podłogę :D

Są momenty gdy się z czegoś śmieją, co chwilę na siebie zerkając - a ja wtedy jestem niezmiernie szczęśliwa bo widzę prawie namacalnie tą więź między nimi. Czujemy z mężem, że w takich sytuacjach jesteśmy jakby "poza" i dobrze nam z tym :-)))

Cieszy mnie bardzo, że coraz częściej potrafią się ze sobą bawić. Najczęściej gdy jesteśmy na podwórku. Gonią się, bawią w pociąg (polega to na tym, że Oskarek trzyma Kacperka za koszulkę a ten go ciągnie np. pod górkę :-), turlają się razem.

Dodatkowo Kacperek wszedł teraz w wiek identyfikacji tego co moje i nie moje, utożsamiania się z rodziną. Często mówi: Mama, Tata, Ja, Onio. Gdy mąż wyszedł z Oskarkiem z domu, Kacperek nagle wstał, poszedł do ich wspólnego pokoju i spytał się mnie: "Gdzie jest mój Onio?"

Mam nadzieję, że nigdy my rodzice nie przeszkodzimy im w tej braterskiej przyjaźni, ani słowem, ani czynem. Zawsze bardzo denerwują mnie pytania o to "czyje" jest dane dziecko, mamy czy taty. Uważam, że m.in. z takiego "dzielenia" rodzą się problemy między rodzeństwem i brak porozumienia. Dzieci są po prostu nasze, kochamy jednakowo jednego i drugiego, każde z nas stara się im poświęcać tyle samo uwagi, okazywać tyle samo czułości. Z pewnością nie uchronię się od błędów w tym zakresie, ale zrobię wszystko aby tą więź między nimi pogłębiać, a nie osłabiać.