Ptaków dokarmianie i po świętach sprzątanie

Zainspirowana pomysłem Piegowatej, postanowiłam, że i my w podobny sposób dokarmimy ptaszki. Pomyślałam, że może uda nam się w ten sposób je zwabić, bo na nasze 5 piętro zaglądają nie za często :-o

Międzyczasie gdy jedzonka się "robiły" dosypaliśmy z chłopakami ziaren do naszego karmnika. I dosłownie za jakieś 15 minut zjawił się u nas mały wróbelek. Zdjęcie robiłam przez okno i akurat złapałam go gdy przygotowywał się do odlotu :-( Zaryzykowałam i powoli otworzyłam drzwi balkonowe, ale w tym momencie odleciał.

Jak tytuł posta wskazuje zabraliśmy się do poświątecznych porządków. Kalendarz adwentowy został zdemontowany, choinka wyniesiona. Trafił się nam wyjątkowo trudny egzemplarz, obawiam się, że jeszcze długo będę w domu natrafiała na igły po tej choince :-o Już jak wróciliśmy w Nowy Rok do domu jej widok wołał o pomstę do nieba ;-P

Dzisiaj żeby rozruszać "stare" kości wybrałam się z Oskarkiem na zajęcia aikido. Chodzimy na zajęcia, na których rodzic ćwiczy z dzieckiem. Z założenia ćwiczy dziecko, ale rodzic czasem też może, żeby posłużyć dziecku za dobry przykład :-) Obawiam się, że jutro będę miała zakwasy, a i tak wielu ćwiczeń nie udało mi się wykonać - za słabe mam mięśnie. Coś trzeba z tym zrobić tak nie może być ;-P 

Do tego dość, że będę miała zakwasy to jeszcze bolące kolano. Aż boję się jutrzejszego ranka ;-P 

A z tym kolanem to było tak.... Wybrałam się dziś po południu z chłopakami na nasz osiedlowy plac zabaw. Starsi chłopcy rozpoczęli wspinaczki na zjeżdżalnię, bardzo angażując się w zabawę, ja natomiast chodziłam za małym Wiktorkiem, który doskonalił chodzenie w zimowych butach :-) W pewnym momencie podszedł do mnie Oskarek i poprosił żebym go goniła, na co ja z ochotą się zgodziłam coby nie stać i nie marznąć. Niestety moje bieganie z Oskarkiem zakończyło się moim upadkiem na chodnik. Podczas biegu stanęłam sobie na sznurówkę i nagle świat zaczął biec w zwolnionym tempie... widziałam siebie w czasie lotu i z przerażeniem myślałam, że nic mnie już nie uratuje i wyląduje na chodniku jak długa :D I tak też się stało :-)) Obrażenia: obdarte ręce i stłuczone dwa kolana, z czego jedno boli najbardziej - siniak będzie jak stąd do Ameryki ;-) A to jeszcze nie koniec sytuacji - międzyczasie przewrócił się też Wiktorek (na szczęście na miękką nawierzchnię) i leżał sobie tak na plecach w kombinezonie machając rączkami, nóżkami i płacząc. Doprawdy komiczny to musiał być widok. Jeżeli któryś z sąsiadów to widział, to miał niezły ubaw ;-))

Miłej niedzieli :-)

P.S. Jutro może lepiej coś poczytam i posiedzę na tyłku w domu ;-P